LOUIS

Sonra, ertesi yıl
-sıram gelince ölecektim-
otuz dördüme az kaldı ve ölüm beni bu yaşta bulacak,

ertesi yıl,

hiçbir şey yapmadan geçirdiğim aylardan, kendimi kandırarak, bilmiyormuş gibi,

geçip gitsin diye beklediğim aylardan sonra,

ertesi yıl,

hani yoluna bir bela çıkar,

bazen,

kıpırdamaya çalışırsın, ama çaktırmadan, ses çıkarmadan, hızlı hareket etmeden, uyuyan düşmanı uyandırmadan, uyandı mı seni yok edecek düşmanı,

ertesi yıl,

her şeye rağmen,

korkuya,

bu riske girip, hem de paçayı kurtaracağıma hiç inanmadan,

her şeye rağmen,

ertesi yıl,

geri dönüp onları görmeye karar verdim, gittiğim gibi geri dönmeye, giderken bıraktığım izlere basa basa geri dönmeye, bu yolculuğa çıkmaya,

onlara anlatmaya, yavaş yavaş, hiç aceleye getirmeden, aceleye getirmeden ve lafı dolandırmadan

-sanıyordum, en azından-

yavaş yavaş, usul usul, efendi gibi

-hem, efendi bir adam olmadım mı ben hep başkalarının ve onların gözünde?-

anlatacaktım,

söyleyecektim,

yalnızca söyleyecektim,

ölümümün yaklaştığını ve çaresi olmadığını,

benden duyacaklardı, tek haberci ben olacaktım,

ve sanki kararı veren

-belki de hep istediğim gibi, her şartta ve hatırlamaya cesaret edebildiğim kadar eskiden beri istediğim ve kafama koyduğum gibi -
ve kararı veren sanki benmişim gibi çıkacaktım karşısına
kendimin, ve başkalarının, ve onların, asıl onların, senin, sizin, onun, o tanımadıklarımın (yazık, çok geç),
son bir kez rol kesecektim kendime ve başkalarına, kendimden sorumluymuş gibi davranacaktım, hatta sınırı zorlayıp, kendimin efendisiymiş gibi.