Ήμουν στο σπίτι και περίμενα τη βροχή

να έρθει.

Κοίταζα τον ουρανό όπως κάνω πάντα, όπως

πάντα έκανα,

κοίταζα τον ουρανό και κοιτούσα ακόμη τον κάμπο

να κατεβαίνει γλυκά καθώς απομακρύνεται από μας, το

δρόμο που χάνεται στη στροφή του δάσους, εκεί πέρα.

Κοιτούσα, ήτανε βράδυ και πάντα βράδυ

κοιτάζω, πάντα βράδυ κοντοστέκομαι στο κατώφλι

της πόρτας και κοιτάζω.

Στεκόμουν εκεί, όρθια όπως στέκομαι πάντα, όπως

πάντα στεκόμουνα, το φαντάζομαι,

στεκόμουν εκεί, όρθια, και περίμενα τη βροχή να έρθει,

να πέσει στον κάμπο, στους αγρούς και στα δάση

και να μας λυτρώσει.

Περίμενα.

Μήπως μια ζωή δεν περίμενα;

(και μες στο μυαλό μου, πάλι, αυτό σκεφτόμουνα: μήπως

μια ζωή δεν περίμενα; κι αυτό μ’ έκανε να χαμογελάσω, που

είδα έτσι το εαυτό μου.)

Κοιτούσα το δρόμο και σκεπτόμουν μαζί, όπως

συχνά σκέπτομαι, το βράδυ, όταν βρίσκομαι στο κατώφλι της

πόρτας και περιμένω τη βροχή να έρθει,

σκεπτόμουν πάλι τα χρόνια που είχαμε ζήσει

εκεί, όλα τα χρόνια έτσι,

εμείς, εσείς κι εγώ, και οι πέντε, όπως

είμαστε ακόμη κι όπως πάντα ήμασταν,

τα σκεπτόμουν,

όλα αυτά τα χρόνια που ζήσαμε και που τα

χάσαμε, διότι τα χάσαμε,

όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε να τον περιμένουμε,

εκείνον, το μικρό αδελφό, από τότε που έφυγε,

δραπέτευσε, μας εγκατέλειψε,

από τότε που ο πατέρας τον έδιωξε,

σήμερα, την ημέρα αυτή ακριβώς, τα σκεπτόμουν, την

ημέρα εκείνη ακριβώς, αυτά σκεπτόμουν,

όλα αυτά τα χρόνια που χάσαμε

ακίνητες, περιμένοντας λοιπόν

(και τότε πάλι, ίσως, άρχισα, γι’ακόμη μια φορά, να

χαμογελάω μόνη μου, που είδα έτσι τον εαυτό μου,

που φαντάστηκα τον εαυτό μου έτσι, και χαμογελώντας

έτσι μόνη μου κόντεψα να γεμίσω δάκρυα, και φοβήθηκα

μη βυθιστώ μέσα σ’αυτά)

όλα αυτά τα χρόνια που ζήσαμε περιμένοντας

και χάσαμε πάλι μη κάνοντας άλλο απ’το να περιμένουμε

και να μην καταφέρνουμε τίποτα, ποτέ, και να έχουμε ετούτον

ως μοναδικό σκοπό

και σκεπτόμουν, την ημέρα εκείνη ακριβώς, ναι, πόσον καιρό

θα μπορούσα να είχα περάσει μακρυά από ‘δω, ήδη,

να δραπετεύσω,

πόσον καιρό θα μπορούσα να είχα περάσει σε μιαν άλλη ζωή,

έναν άλλο κόσμο, έτσι τον φαντάζομαι,

μόνη, χωρίς εσάς, τις άλλες, εδώ, χωρίς εσάς τις άλλες,

όλες,

όλον αυτό τον καιρό που θα μορούσα να έχω ζήσει διαφορετικά,

απλά, δίχως να περιμένω, να μην τον περιμένω πια, να

κινούμαι από μόνη μου.